Seyhan in de Efteling.
Wat zijn wij dankbaar dat we deze kans kregen van stichting de knoevel en Seyhan was erg verrast. We hebben enorm genoten.
Het was even afwachten of we konden gaan ivm de nieuwe maatregelen.
Dag 1:
We zijn dinsdag 20 oktober om kwart voor 8 vertrokken richting de Efteling.
Om 9.25 kwamen we bij het hotel aan.
Daar hebben we de auto neergezet.
We zijn lekker naar het park gelopen en als eerste in vogelrok gegaan.
Ik had al 2 faciliteitenkaarten uitgeprint.
Hiermee hoef je niet in de drukke wachtrij en ben je iets sneller binnen dan en dus minder prikkels.
Na vogelrok, kwam carnaval festival en droomvlucht.
Daarna zijn we naar de achtbanen gegaan.
“Kleine” zus Dilara heeft geprobeerd overal met Seyhan overal in te gaan.
We hebben tussen de middag een aardappel spirello gegeten en daarna een ijsje.
Met onze regenpakken zijn we in de vliegende Hollander en zelfs piraña geweest. De kinderen genoten volop.
Om 15 uur mochten we de kaart van de kamer halen en hebben we onze reistas op de kamer gezet om terug het park weer in te gaan.
We hebben een paar buitjes gehad maar over het algemeen hebben we heerlijk droog kunnen genieten.
Rond 19:00 liepen we terug naar het hotel want om 19:30 konden we dineren in het Efteling hotel. In het park moest je nu overal buiten eten. Wat een heerlijk diner was het.
Kinderen hebben nog gespeeld in de binnenspeeltuin en toen zijn ze lekker in bad geweest en gaan slapen.
Dag 2 ging om 7:15 de wekker.
Om half 9 stond ons ontbijt klaar. Wauw dat was overheerlijk.
Met onze buik goed vol gingen we het park weer vervroegd in. In de ochtend was het jammer genoeg behoorlijk aan het regenen.
Maar dat mocht de pret niet drukken.
Weet begonnen we bij vogelrok, monsieur cannibale, droomvlucht en toen het iets droger werd, gingen we weer richting de achtbanen.
Ook de max en moritz was een groot succes.
Tegen de 16 uur zijn we maar een frietje gaan eten.
En wederom een ijsje .
Kinderen nog genoten van de molens, de Laven .
We hebben alle achtbanen nog kunnen doen.
En nog mooie foto’s kunnen maken. En voordat we het wisten was het alweer 20 uur. En mijn 2 huilende kinderen wilden helemaal niet naar huis.
Beide hard snikkend zijn we toch naar de auto gelopen en richting Maastricht gereden.
In de auto viel Dilara in slaap.
En snikkend werd ze wakker.
Zelf vonden ze het verdriet niet leuk.
Maar het zegt genoeg hoe ze genoten hebben.
Hartelijk bedankt, de knoevel 
.
Seyhan zijn droom is uitgekomen
